Dokładnie w 10 rocznicę powołania Konfederacji Spiskiej, w dniu 17 września 2016 roku, u podnóża Zamku Ogrodzieniec odbyło się okolicznościowe posiedzenie Generalności, na które przybyli również przedstawicie starostw: częstochowskiego, katowickiego, krakowskiego, sosnowieckiego i wrocławskiego. 
Kulminacyjnym momentem tego uroczystego zebrania władz Konfederacji była Msza Św. odprawiona w sali obrad oraz homilia wygłoszona przez księdza Witolda Odrowąża Pękalskiego kanonika Kapituły Jaworznickiej, organizacyjnie związanego ze Starostwem Sosnowieckim.
Patriotyzm, o którym chce dziś mówić, od dawna zajmował poczesne miejsce. Jak powszechnie wiadomo, każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu interesuje się sprawami swojego kraju. Na pewno każdy ma jakieś odrębne zdanie na temat naszego państwa, jego pozycji politycznej oraz przyszłości i ilu jest ludzi – tyle różnych poglądów.
Zastanówmy się teraz jaką rolę patriotyzm odgrywał np. w renesansie. Jeżeli obecnie przeciętnemu zapracowanemu obywatelowi leży na sercu sprawa rozwoju państwa, w którym żyje, to z pewnością zajmowała ona również umysły ludzi z tamtego okresu.
Weźmy pod uwagę jednego z największych ludzi renesansu, a mianowicie Piotra Skargę – gorliwego patriotę. Jemu to właśnie zależało na dobru Rzeczpospolitej. Ukazuje to w swoim zbiorze „Kazań Sejmowych”, gdzie opisywał społeczeństwu problemy kraju. Wyraźnym przykładem miłości do ojczyzny i rodaków było napiętnowanie tego, co dzieje się w państwie polskim – wewnętrzna niezgoda, niesprawiedliwość prawna, a także upadek moralności i osłabienie władzy króla.
Drugim godnym uwagi twórcą renesansu był Jan Kochanowski. Również on omawiał w swoich dziełach problem patriotyzmu. W jego twórczości bardzo ważną pozycję zajmują sprawy ojczyzny. Wzorzec obywatela – patrioty został doskonale ukazany w „Pieni o cnocie”, jak i „Pieni o spustoszeniu Podola”, gdzie autor wzywa ludność do dbania o swoją ojczyznę. Wskazuje na możliwość zagrożenia w przyszłości. Jest poetą dalekowzrocznym. Zależy mu na tym, by naród wyciągał wnioski na przyszłość.
Pisząc o patriotyźmie nie można nie wspomnieć o Mikołaju Reju. W jednym ze swoich utworów ukazuje, jak bardzo ważne miejsce w życiu narodu zajmuje język ojczysty. Żaden naród nie może istnieć bez swojego języka.
Kolejny człowiek warty wspomnienia to Tomasz Morus. W swoim dziele „Utopia” ukazał jak bardzo troszczy się o swoje państwo. Pragnął zbudować kraj, w którym króluje sprawiedliwość, nie ma kłótni, sporów, wojen, panują zasady równości i idea poświęcenia jednostki dla ogółu. Z pewnością większość z nas czytając to dzieło pomyśli sobie: „świat Morusa jest złudny i raczej nierealny”. Zgadzam się z tym, jednak co z chęcią autora do budowania porządku i ładu? Doceńmy to! Zauważmy w jego dziele troskę o państwo i obywateli. Utopijny świat Morusa budował w obywatelach patriotyzm. Czy oprócz tego, że zajmował on tak ważne miejsce w literaturze, nie był obecny również w życiu codziennym? Mylę, że jeżeli występuje on teraz, to z pewnością był i wtedy, i to w znacznie większym stopniu. Obecnie, jak zdążyliście już pewnie zauważyć, nie przejawia się on głównie troską o obywateli. Chodzi o dobro ogół, o ojczyznę.
Ojczyzna to my! Każdy powinien uczciwie wykonywać swoje małe uczynki, które prowadzą do zgody, ładu i w rezultacie wpływają na patriotyzm w naszym państwie.
Spróbujmy zatroszczyć się o Polskę! Z pewnością dla nas najlepszym przykładem jest przywołanie aktu wyboru króla izraelskiego Salomona. Czytamy w Starym Testamencie „Postaw nam króla, aby nas sądził, jako wszystkie narody mają” (I Król .8,5).
Inne cytaty:
…najlepszą formą rządu jest jedynowładztwo, którego nie można jednak utożsamiać z absolutnym samowładztwem. Państwem powinien rządzić król, przy pomocy mądrej rady, złożonej z przedstawicieli narodu. Poddani winni są swemu królowi szacunek i posłuszeństwo. Nadmierna wolność szlachecka prowadzi tylko i wyłącznie do anarchii i do upadku państwa.
My Naród,
Potomni Królestwa Polskiego,
Potomni Wielkiego Księstwa Litewskiego,
Potomni Rusi Kijowskiej,
Białorusy, Litwini, Polacy, Ukraińcy,
W pragnieniu wolności, pokoju, wiary chrześcijańskiej i miłości,
Niosąc w sercu Złoty Wiek Rzeczypospolitej,
W historii Unii lubelskiej, Unii hadziackiej, Rzeczypospolitej Obojga Narodów,
Kładziemy myśl i fundamenty pod nowy ład i porządek Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.
Nie z mieczem, lecz ze Słowem Bożym w sercu. Z odwagą, wolną wolą, z czystą wiarą, z miłością do Ojczyzny.
Mówiąc ojczyzna, widzę całą historię, ludzi mądrych i mocnych, uczonych i świętych.
Widzę bogactwo mojej kultury: biblioteki, muzea, uniwersytety, szkoły, pałace, zamki, dwory, budowle nekropolie i kościoły; muzykę, malarstwo, literaturę; stroje dworzan, mieszczan i wieśniaków; wojów, rycerzy, żołnierzy, powstańców, bohaterów, zdrajców, nauczycieli; Siłaczki, Judymów, Bohatyrowiczów, Bogumiła i Barbarę, Kmiciców i Jurandów, Lalkę i Wokulskiego, Bartosza i Drzymałę, Dzieci z Wrześni i z Powstania Warszawskiego, Człowieka z żelaza, Karguli i Pawlaków… i tak bez końca.
Ale kiedy mówię Polska, to też z uwagą rozważam słowa współczesnego poety:
Tu o sprawiedliwość kamienie wołają.
Tu spryt się nagradza a wyszydza prawość. Tu depcze się prawdę i krzyżuje święto.
Tu kpi się z proroków, patriotów, mędrców.
Tu dużo się krzyczy a robi niewiele.
Tu wyznaje się Boga jedynie w kościele.
Tu podcina się skrzydła wielkim ideałom.
Tu życie powici to jeszcze za mało!
Tu honor, wstyd, dumę odesłano w baśnie.
– A cóż to za kraj?
– A to POLSKA właśnie!
Proszę w tej Eucharystii Króla Niebieskiego, Pana Nieba i Ziemi, by nam błogosławić raczył a zmarłych do swej chwały przyjął, pragniemy swobód wszelakich przestrzegać, w jednej Rzeczypospolitej Koronie, przecząc prywatnym pożytkom chciwości, przecząc interesom wybranych przeciw Korony jedności.
Wolność myli, wolność słowa, wolność miłości, wolność wyboru, wolność podatku, wolność chrześcijańskiej wiary.
Wolność w sercu nosi będziemy, wolności prawem i czynem bronić będziemy. Tak nam dopomóż Bóg!
Amen.
