Jak powiedzieć dużo, żeby nie powiedzieć nic? Pod takim hasłem czcimy co roku dzień Konstytucji 3 Maja. Najbliższy prawdy jest Kościół katolicki, ponieważ ustanowił w tym dniu święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Najpierw zawołanie „Królowo Korony Polskiej” Watykan w 1908 r. wprowadził do Litanii loretańskiej. W tym samym roku zostało ustanowione święto „Królowej Polski” dla diecezji zaboru austriackiego, a po odzyskanie niepodległości zostało ono rozszerzone, w 1923 r., na teren całego kraju. Dla uczczenia Konstytucji 3 Maja Kościół wybrał właśnie ten dzień, w liturgii najbardziej kojarzący się z monarchią.
Jeżeli Najświętszą Maryję Pannę ustanawia się patronką Królestwa Polskiego, nadając Jej ten najbardziej z możliwych zaszczytny tytuł i jako Królową Ją się czci, to kim może być jak nie Panią Królestwa! Rzeczpospolitej, czyli republiki?
Czy wszyscy księża odprawiający w tym dniu Msze św. są świadomi faktu, że przynajmniej w tej godzinie Eucharystii przenoszą się do innej – „królewskiej” – rzeczywistości?
Refleksja taka z całą pewnością nie to towarzyszy świeckim organizatorom obchodów tego Święta. Co prawda wszyscy świętują kolejną rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Analogicznie do obchodów świąt Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy przez niewierzących! Oni też świętują, ale „uchowaj Boże”, nie Boże Narodzenie, raczej „winter holidays”.
Jeżeli 3 Maja jest świętem Konstytucji, to takiej Konstytucji, która przywracała monarchię dziedziczną w Polsce. Na tym polega wielkość tego dokumentu!!!
Jan Skowera
